نزدیک بهار

بدنبال ناکجا آباد

توکّلِ درست از یقينِ درست پیدا می آید. یقينِ هر که تمام تر بود، توکّلِ وی درست تر و  یقين در دل است  و توکّل کار دل است. 

چون دل آرام گرفت، 
خدا روزی بندگان می رساند 
و کارِ بندگان می سازد

باید که متوکّل را اعتماد بر مال، 
و اعتماد بر کسب و اعتماد بر اسباب نباشد، 
اعتمادش بر کرم و فضل خدا باشد.

احساس رهایی ذهن، آزادگی، خلسه ی میان بیداری و خواب دارم... 

احساس قشنگ آرامش، خنکای نسیم، صدای جیک جیک جوجه مرغ ها، لبخند کودکم، روشنای آسمانتان حالم را جلا می‌دهد...

دلم را داده ام، بخشیده ام و سپرده ام خدا جان. من عاشقم به شما، خداوند تاریکی ها،. خداوند نورها، من مومنم به شما و امید ندارم به کس جز به شما. که شما نه کس که وجود هر وجود و ناوجودی. خدایا مرا به عشق خودت زنده بدار،  بزرگ کن،. پیر کن و بمیران. که من در گلو بغض و در دل آه و در چشم اشک فراغ شما را دارم. تمام چیزهایی که مرا از درون نمی آرامد و محرمی جز شما ندارد.